Logboekdatum 29-9-99
We vertrokken om 0400hrs uit de Seaport. gewoon weer es lekker met z'n tweeen. Het is altijd gezellig als je meevaarders hebt maar je houdt de gesprekken altijd wat oppervlakkiger en Hans en ik kunnen uren bomen over allerlei aardse zaken
. De wind was NO2, dus met de koers van 258gr. een schuin in de kont wind. Ik vertrouw het nooit zo als de noord erin zit; die kan van alles worden(en zou dat ook gaan doen).
Ik had de keerkoppeling ook weer es bijgevuld; dat kreng zoop olie! Elke trip raakten we 200cc olie kwijt, maar het lag niet in de bilge. Ik vermoedde dat de keerring tussen de bak en motor verrot was en had die ook op de nominatie staan om die te trekken. Ik had op de trawlers op de haven gezien dat ze een groot deklicht hebben; nou , ik had een verstraler op de sloop gekocht en in de mast gehangen. Wat een luxe, als je je boot moet optuigen 'smorgens om 3uur en je hoeft dat niet mer met de zaklamp te doen.
We voeren de pieren uit, het zeetje was vlak, zo onder de kant, maar ervaring leert, dat met de oost erin , na 6 mijl de zaken een beetje anders kunnen worden inzake de golfhoogte. Het geeft altijd weer een apart gevoel als je het gat uitdraait en je laat de "wachters van rood en groen" ver achter je. Je bent dan helemaal aan het spel van de golven overgeleverd. Het was kwart voor 5 en het was nog pikkedonker..... De felle lichten van de Hoogovens lagen al weer een eind bij ons vandaan. We hadden het stroompje deels mee en we liepen 6,5 knoop en het bootje schommelde zachtjes. Het firmament boven ons was bekant wit van de sterren en ze fonkelden ons tegemoet als of ze wilden zeggen dat je nooit alleen bent op zee. Hans had een thermos met koffie meegenomen en we zaten ons onder het genot van een bak leut en een koek te verwonderen van al dat moois. Vrij!! Dat is wat je je voelt als je zo met je maat op zee zit, het vertouwde knorren van de Volvo onder de kist en een stuk avontuur in het vooruitzicht , wat met geen geld in de wereld te koop is. Het is een rijkdom om een boot te hebben en straks een heel wrak als de winkel van sinkel voor jezelf.
Als het zo donker is en je ziet schepen , die alleen de navigatielichten aan hebben , dat is een mystiek iets, bijna magisch. Ik vroeg me dan ook altijd af wat die mensen daar op de brug zouden denken van ons met die polyesterbak in het ruime sop.
We waren al zover de kust ui, dat de zon achter ons uit de zee opkwam... Een passagierschip , wat ons een kwartier geleden met een noodgang gepasseerd was stak zwart af tegen de koperen ploert daar aande oostelijke horizon. Wat een voorrecht om dat mee te mogen maken; het leek veel op een plaatje uit "Kapitein Rob" (wie heeft ze niet stukgelezen' het was mijn grote held als kind).
Het zeetje was nu toch aardig opgelopen tot een meter water; dat beloofde een lange ankerlijn op het wrak, dus meer lucht nodig om beneden en naar boven te komen. Het zonnetje scheen wel lekker en de temperatuur achter het zeiltje op de kont was erg aangenaam. We hadden net een stapel brood met pindakaas gesmeerd een Hans had een verse bak koffie gemaakt in het kombuis. Ik ben niet lui, maar ik zat altijd achter de navigatie; een gegroeide gewoonte. De Scott is altijd moeilijk te vinden met een zeetje omdat hij niet hoog steekt en tegen een onderzees duin aan ligt. Hij is ook alleen maar te zien op een Noord/Zuid aanvaarkoers.
Ik had een goede opsteek en Hans gooide het anker over de muur. Ik zette de kar op achteruit om het anker niet weg te slepen, wrakuit. Je vraagt je af, of je dan niet in je eigen lijn vaart. Neen, de stroming is dan nog zo sterk, dat de lijn helemaal hol staat en als een pianosnaar zo strak. Het schip draaide met een noodgang; we zaten vast. Even de oliedruk opschrijven, en de kar uit.... Stilte.... rust.... Een met de golven....
Ik werd altijd erg nerveus als we voor anker lagen; steeds weer kijken of de stroming al minder werd. Hans was er dan altijd als een soort "oudere broer" om me te remmen en hij zei vaak "dat het nog te vroeg is Ton" en "ga effe op je reet zitten,, neem een bak koffie" Dat hield ik net 5 minuten vol dan stond ik op en zei resoluut "IK ga me omkleden" Ik was omgekleedt en tja, dan zat ik nog een half uur peentjes te zweten in mijn droogpak en NATUURLIJK kijken of het water al minder gorgelde langs de duiktrap
Ik ging naar beneden(Hans zat daar al; het zicht was 8 meter; op zich niet onaardig. Onderweg naar "down under" kwam ik Hans tegen , die naar boven ging. Hij maakte een zagende beweging en verdere signalen maakten duidelijk dat ie een ijzerzaag ging halen..... Dat was tof! Hans had de ankerlijn om de al reeds eerder vermelde "wiebelende afsluiter " op de voorste ketel vast gezet, lekker dicht bij de werkplek waar ik mijn project had. Ik zwom naar de achterste van de twee Thornycroftboilers. Daar zat nog wat "van mij"
. Toen ik hier 8 jaar geleden met Henk was. vond ik op de stoomwaterhouder , net boven het zand een heus, mooi, lief GROOT peilglastoestel; er was alleen een grote MAAR..... ik kreeg hem niet los
. Ik heb toen , omdat ik alleen beneden zat voor de rest uit, hier en daar visnetten los zitten snijden en erover heen gehangen, dat heb ik zo al die jaren gedaan, totdat ik het tijd vond om hem los te gaan halen. Afijn, ik zwom naar het peilglastoestel, en sneed met mijn pizzames (duikmes) de netten eromheen weg. Onder tussen hoorde ik ook, dat Hans "iets" had; Ik hoorde zagen, met regelmatige slagen.
Ik had een scherpe voegbeitel en een moker , beide aan een touwtje, meegenomen en begon de moeren een voor een los te hakken... Dat ketelstaal verschilt per ketel en per fabricaat. Van deze ketel waren de moeren wel aangetast op het zeskant, maar de schroefdraad was nog helemaal in tact. Omdat ie in een kuiltje zat was het haast onbegonnen werk om de achterste van de onderste flens los te krijgen. Nou was het toestel van het type, dat er een paar bronzen prenten op de ketel waren geschroefd, met een bus in het ketelgat. Aangegoten zat een tegenflens, en daar zat het peilglastoestel op gemonteerd, maar IK MOEST EN ZOU DAT DING HEBBEN!!! Hans kwam bij me kijken en liet met trots een groot handwiel zien met opschrift; DAT was dus wat ie door had gezaagd!! Ik nam een besluit: ik ZAAG dat ding gewoon van de ketel af! Hnas begreep het en ik aan de ene kant van de zaag en Hans aan de andere.... Met reglematige slagen zaagden we een bronzen pijp van 65 dik met een wanddikte van 12mm door, waarop ook nog in een driester ribben aanzaten gegoten. We hadden de bovenste bijna door, toen mijn compu vertelde dat het tijd was. Ik had nog 30bar in mijn set!!!! Je gebruikt veel lucht met zagen. We gingen naar boven om even tijd terug te winnen . Toen we boven kwamen lag de sloep behoorlijk te rijden op zijn ankerlijn. De wind was aardig aangetrokken , desondanks het mooie weer. We besloten om de beide ankerlijnen nog 20 meter extra uit te zetten ..... Dat gaf als effect, dat de boeg niet meer zo diep doorzwiepte.
We gingen na een goede driekwartier weer terug. We hadden een hefballon en een extra persluchtfles mee om de buit van ons beiden naar de oppervlakte te krijgen. Hans ging eerst en ik sprong er gauw achteraan. Het begon al weer een beetje te stromen, dat betekende dat we snel moesten zijn, anders werd het zo'n gedoe om binnen te komen.
We zwommen naar de plek en gingen door met zagen.... PANG!!! Hij was door.... erstond spanning op het materiaal, want de kier was plots 6mm geworden. Nu gauw de andere door halen. Na een kwartier zagen en lamme armen lag het geval eindelijk op het zand!!!
Hans koppelde gauw een hefballon er aan en blies er wat lucht in. Hij gebaarde zoiets van "en nou gauw wegwezen!!" Het geheel was gewichtloos geworden, maar we moesten ons toch voorslepen tegen de stroming in , over de ketel, naar beneden een puinveld over en dan nog 4meter naar de ankerlijn....... Ik maakte de hefballon vast aan een groot rvs oog van 80mm rond, die los om de ankerlijn hing. Hans zette een snijtouwtje aan het wrak en aan het peilglastoestel engebaarde me opzij te gaan (om niet meegesleurd te worden omhoog) en blies lucht in de zak.... Vol en bol stond ie.... het snijtouwtje stond als een pianosnaar..... het toestel hing nu een halve meter vrij boven de bodem..... Hans knikte en sneed het touw door.... Als een raket vloog het geheel langs de lijn geleid omhoog en was al gorgelend binnen drie seconden verdwenen..... Ik hoopte dat de zak niet lek was, anders moesten nog met de lier gaan scheuren. We stegen op en hingen op 12 meter al als bladeren in een storm aan de ankerlijn te dwarrelen...... Ik maakte de kapitale fout om achterom te kijken..... mijn bril werd van mijn neus gerukt en stond nu achterstevoren op mijn kop!!! Ik liet een hand los, waarbij ik me concentreerde op de vaste hand, of ik niet te snel omhoog zou slippen langs de lijn of omdat je geen gevoel meer in je hand hebt, zou je los kunnen hebben gelaten zonder het te merken!! Ik zette mijn bril weer op mijn neus en blies leeg..... het zout prikte in mijn ogen, maar wat kon ik? We stegen door en bleven op 9 meter hangen voor 3 minuten; een veiligheidsstop zogezegd. 7 meterboven ons zag ik het peilglastoestel hangen!!! Jippio!!! Mijn hart begon sneller te kloppen... zou ik hem na al die jaren nou echt hebben??
We gingen door naar boven en zagen van onderaf dat de boeg nog steeds aan het graven was in de golven..... Het water gierde nu langs ons heen en ik had moeite om een voet op de duiktrap te zetten.... de stroming was zo sterk, dat door mijn vinnen mijn voet steeds achter de trap doorschoot en ik moest me goed vast houden, want de sloep lag ook nog te rollen.... We waren binnen..... uitgeput zaten we daar als een stel marathonlopers op dek.... Nou dat ding nog! Hans zei, dat we op moesten passen, dat ie niet dwars door de boot heensloeg met deze zee. Ik pakte de lus, die op de ballon zat en begon te trekken..... Hans deed een greep naar een oog, wat net onder de zakopenign zat en klikte er een zware lijn aan. Nu konden we hem samen aan boord trekken..... Toen de boot even in een rustfase zat ....NU TREKKEN!!!! uit allemacht trokken we hem binnenboord en net begon het schip weer te rollen en ik kletterde achterover...... Mazzel dat we de vloervij hadden gehouden maar ik had wel een pijnlijke plek op mijn rug.
Hans stelde dat we weg moest en gaan, omdat we de wind de hele 23 mijl tegen zouden hebben en dat het wel es laat kon worden....
Nu moet ik vertellen, dat Hans de dreg al stroomafwaarts met de ketting eromheen(zie vorige foto's) buiten het wrak had gebracht, de tweede duik.
Onze tweede lijn, de daallijn zit met een speciale sluiting, met een rvs onderlijn, die we met een tweede dunne lijn (een van onze katrollen) van bovenaf open kunnen trekken en binnenhalen. (Het is maar een paar keer gebeurd, dat we weer naar beneden moesten omdat ie toch ergens achter bleef hangen)
Ik startte de kar en zette hem in z'n vooruit.... Hans gebaarde "schroefvrij" en ik zette hem uit z'n werk.... Hans trok de sluiting op en en ik rende naar voren om te assisteren. Samen haalden we de dunne en de daallijn binnen..... Er ontstond een berg , een kluwen van touw.... Ik ging weer in de kuip zitten... Hans gebaarde vooruit en gaf een dot gas..... de ankerlijn kon nu meters ingehaald worden. "schroefvrij" En Hans belegde de lijn op de verhaalkop van de electrische lier (dat was een oude vertragingskast met een Caterpillar startmotor, had Hugo toen nog gebouwd
). Meter na meter touw kwam binnen... Ik bediende de lier altijd vanuit de kuip en op commando van Hans stopte ik.... het anker (of de pluu, zoals wij hem noemden) hing tegen de boeg aan te klappen.... Meteen zette ik de vooruit in en zette het schip met de wind en de golven mee en de stuurautomaat op 258gr. Dat deed ik, om het schip rustig te krijgen, nu kon ik Hans helpen om de pluu binnen te halen..... binnen.... we lieten vlug de voordeksel zakken en ik bracht de boot rond en ging op tegen koers 79gr.... en nam wat gas terug. We voeren recht tegen de golven in... die waren nu opgelopen tot 1,5meter en we hadden al een paar paaltjes gepikt..... Ik besloot om te gaan zigzaggen, om wat rust te krijgen, dan maar later thuis.... Ik gaf de boot een koers van 95gr.... je merkte ,omdat de golf dan "afrolt" langs de boot, dat ie niet meer stampte en we voeren met een goede 4 knopen door... zo konden we rustig opruimen en ons omkleden.... Na alles opgeruimd te hebben ging ik erwtensoep maken; twee blikken!!!
wel. We hadden onze regenpakken aangedaan, omdat ik er na de soep wel een paar klappies meer uit zou gaan halen....
Toch scheen het zonnetje nog lekker.... de zee ziet er dan op haar mooist uit; donkerblauw water met witte schuimkammetjes; onstuimig en woest...
We voeren met 6,9knopen terug; kunst; het was volle maan geweest! We voeren nu 60 graden, elk kwartier gooide ik hem om. Zo konden we redelijk goed doorvaren en okee, erkwam wel spatwater binnen, maarre... who cares? Met een pens vol met hete soep en de humor van Hans EN.... het peilglas binnen kon je de hele wereld aan!! Het was al donker dat we "de rood en groene wachters" naderden en zo dicht onder de kant waren de golven gedecimeerd tot niks. Als je het gat indraait heb je altijd last van "raar water".Het zoete water wat uitgepompt wordt schuift zich onder het zoute en de boot draaikontte altijd en moest altijd met 2000klappies naar binnen gebracht worden.... Moe maar voldaan kwamen we de Seaport binnendraaien..... En het peilglastoestel?.... Dat staat nu al 7 jaar in de tuin te wachten om opgeknapt te worden.... Over hebberigheid gesproken.........
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
Je kon duidelijk zien dat het een eencilinder snellopertje was. Die Engelsen hadden alles zo mooi afgewerkt, dat er zelfs een bronzen randje aan de bovenkant van de fundatie was gemonteerd en om dat randje draait eigenlijk het verhaal.......
, die hoorde VOOR het groffilter) Die was ook luchtvrij. Nou had ik een systeem gemaakt met twee Volkswagen Dieselfilters, die met een wisselkraan om te zetten waren en die filters zaten vol lucht. Ik ontluchtte deze en de opvoer- en de brandstof pompen.... De motor sloeg aarzelend aan; kenneliojk zat er toch nog wat lucht hier en daar...
Die dingen zitten met een zware moer op een conus... vaak zit de helft van de schroef onder het zand... Schroeven zijn gemaakt van Fosforbrons. Om het forfor uit het brons te winnen is een duur procedé nodig, waardoor schroeven per kilo te weinig opleveren. De enige manier is met een thermische onderwaterlans, en dan de as doorsnijden. Dat is zo´n dure hobby en zo gevaarlijk, dat het niet lonend is. Sommige schroefnaven zijn gevuld met olie.... Als je die thermisch doorhaalt , krijg je een explosie onderwater. Onze boot was 8,5meter.. Dan kun je een schroef alleen maar onder de boot hangen en langzaam varen.