Iemand van het forum vroeg me laatst"wanneer ga je nou es je verhalen vertellen van je tijd op zee?" Nou ,ik heb er veel gedaan en opgeschreven, dus als er interresse is vul ik dit hele topic ermee.. Geen nood, ik heb het allemaal op schrift en schijf.
Laat ik aftrappen...

Ahoy allemaal;
Ik zit altijd met veel genoegen jullie verhalen te lezen het lijkt me leuk om nu mijn afgelopen 15 jaar varen/slopen en sleutelen te vertellen.

DE eerste zeereis; de eerste zeeduik.
Op 17 juni 1990 stapte ik met mijn maat Marcel in Ijmuiden aan boord van de kotter "Adriana" . We hadden allebei vreselijke kriebels in ons maag (en dat op je 30ste). Het weer was mooi en de zee aalglad. Beneden werd een dikke 6cilinder Fiat gestart en even later voeren we het gat uit , koers 326 21,5mijl. we waren op weg naar de "Vinca Gorthon" een RoRo boot , die in 1987 was gebouwd en in 1988 in zwaar weer is vergaan en boven op de NAM-gasleiding terecht was gekomen.
We voeren op AP nav er naar toe. Nou is dit wrak we lerg makkelijk te vinden , omdat er drie " kardinaalsboeien" om het wrak heenstaan. Iedereen op de brug keek gespannen naar het scherm van de dieptmeter.
De Vinca Gorthon vulde het hele scherm en het anker pakte dan ook met een. Op het moment dat de kar uitgezet werd, werden we overvallen door de stilte.
Mijn eerste moment dat ik over de muur moest, draaide mijn maag zich drie keer om; het was zo'n eind naar het water en ik had dat nog nooit gedaan!
Mijn buddy en ik zwommen naar de ankerlijn en gingen naar beneden. Ik kneep em als een ouwe dief en durfde niet vooruit kijkend de diepte in te gaan, omdat mijn buddy na mij kwam. Met hartkloppingen zakten we meter voor meter....
Het zicht was bijna 30meter en plots voelde ik grond onder mijn voeten! Ik had niet eens in de gaten gehad , dat we 33 meter gezakt waren. Ik draaide me om en spuugde bina mijn ademautomaat uit mijn mond; een gebroken schip op zijn zij , nog wit in de verf met een oranje opbouw torende als een flatgebouw hoog boven ons uit!!
Mijn buddy gebaarde dat we de brug in gingen en ik vond dat een vreemde ervaring; omhoog langs manouvreerpanelen zwemmen en door de raamopeningen naar de vissen kijken.
We zwommen langs het dek verder omhoog en voor de tweede keer zat mijn hart in mijn strot; een albino kwal met een hoed van 75cm een een evenens witte sleep van 3 meterlang kwam over de verschansing in onze richting(zo leek het) Dat zijn indrukken , die vergeet je je hele leven niet meer!

omdat het schip gebroken is, kun je makkelijk binnenkijken. Rondom het schip lagen allemaal papierrollen en het ruim lag vol met vrachtauto's , her en der op en door elkaar als krakelingen in een koektrommel. Ik durfde niet naar binnen want het was verderop in het wrak aardedonker.
Na een tocht langs de RVS schroeven met verstelbare spoed zijn we weer naar boven gegaan, waar men op ons wachtten met brood en warme soep. drie uur later waren we weer terug in Ijmuiden Het was en dag om nooit te vergeten.

groetjes Ton

Wordt vervolgt

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

Op 27 juli 1990 gingen we weer bij Piet aan boord op de Adriana. buiten gekomen stond er een aardig zeetje; de golven waren zo'n 2,5mtr hoog en het schip lag behoorlijk te rollen en te stampen op die deinende plas. Koers 285 lag voor en het was maar 8 mijl uit, dus met een goed uur kon het anker uit.Het geeft een vertrouwd gevoel; de dikke FIAT ,die lekker lag te knorren onder mee resonerende vloerplaten van de stuurhut.

Omdat de zee nog al ruw was besloot Piet om het anker uit te zetten ipv een dikke lijn met dreg. Ik dook die dag met Roy Ettema, een zeer ervaren duiker. We sprongen over de muur , waar ik nu al een beetje aan gewend was , in een ruwe zee; de Adriana lag vreselijk te rollen en te rijden op zijn anker. Roy gebaarde me dat we via de ketting naar beneden gingen maar dat ik de ketting moest grijpen op het moment dat de boeg helemaal uit het water kwam. Afijn , dat deed ik te vroeg, waardoor ik (met 21kiloflessen op de rug en 8kilo lood om de middel) mee omhoog werd gesleurd en even een meter boven de waterspiegel hing!, met de kettingonder mijn oksels en mijn handen strak om de schalmen . Drie seconden later werd ik 1,5 mtr onder water getrokken met een noodgang, en de ketting nogsteeds in klamme angst vast.(het was immers mijn eerste ruwweer duik. Na nog een reisje omhoog te hebben gemaakt en daar even (voor je gevoel een eeuwigheid) te hebben gehangen en een schreeuw van mijn buddy, rukte ik me tijdens het dalen van de boeg met een noodgang zo'n 3 meter onder de waterspiegel. Ik werd nog wel op en neer geragd en moest me verrot goed vasthouden. Na enige minuten kwamen we op 24meter (nog steeds achterwaarts zakkend )
http://www.duikinovh.nl/skoghaug.htm
Het zicht was zo'n 7 meter; niet veel maar toch genoeg om veel te zien en het water zo'n 16 graden. Ik dook toen nog in een wetsuit dus ik had het vrij koud .
Nou hebben duikers in een natpak een vieze, maar op dat moment prettige gewoonte; gewoon in je pak pissen!! Als je het koud hebt , en de warme zeik loopt omhoog langs je rug, is dat een geschenk uit de hemel en is het een kachel gelijk.Het is echter uitstel van executie; de kou wint het toch wel.
De Skoghaug is afgedregd door de hydrografische dienst, dus al aardig plat (nu schijnt ie al bijna onder het zand te liggen). Wat op mij toendertijd een enorme indruk maakte, was het voordek op de boeg. De boeg stak toen zo'n 4 meter boven het zand en wat op mijn die indruk maakte, was het feit, dat er twee keurige manilla trossen opgerold aan dek lagen aan beide zijden van een stoomankerlier, alsof de dekdienst dat gisteren nog had gedaan. Zwemmend richting MK liggen er twee drievuurs schotse ketels met naar achteren een ik schat een 1000 pk triple, die ze volgens mij hebben laten springen, om het profiel laag boven de bodem te houden. (we hebben later wel es het idee gehad om de 3 meter lange condensor te lichten )
Ik begon te klappertanden van de kou en ik rilde al een tijd. Met gebaren maakte ik mijn buddy duidelijk dat ik verkleumd was en we gingen rustig weer naar de ankerketting en naar boven. Piet had een tweede lijn uitlaten zetten parallel aan de ketting, direct naar de trap dus die ketting hoefde ik niet meer vast te houden. Het was een hele toer om binnen te komen en werd herhaaldelijk tegen de trap aangesmeten als het schip weer over stuurboord rolde. (op een gegeven moment krijg je daar meer handigheid in , door tijdens het rollen over Bakboord vlug een paar treden te klimmen en je vast te houden voor de klap over stuurboord)
op de terugreis vloog de keolkast door het kombuis en de vloer was een brij van eten, melk glasscherven augurken en eigenlijk , ja, alles wat in de ijskast gestaan moet hebben. We hebben het lagen liggen totdat we tussen de pieren voeren; het was een vies klusje en Piet heeft zijn koelkast later met rvs banden gezekerd. Een dag met veel avontuur.....

Voor degenen die zich afvragen hoe ik de datums, zeetoestand en weer en bijzonderheden nog weet; ik heb alles opgetekend in een logboek , elke duikdag weer, voor momenten zoals nu.

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

We gingen op 23-7 1990 weer bij Piet aanboord om met een koers van 215 en 7 mijl voor de boeg richting Zandvoort te vertrekken.Het weer was redelijk en er stond een halve meter water.
Het wrak was van een voorpostenboot, die door iedereen "Het Jagertje" word genoemd en ligt op 17 meter diep. Ze ligt totaal uit elkaar en van de MK steekt alleen nog de halve schotse ketel en een " omgewaaide" triple van zo'n 200 pk. De hele boven ,dek en achterschip waren toen al verdwenen. Wat toen nog rechtop stond, was de boeg met een 88mm kanon.
Ronald Ettema en ik sprongen over de muur in een kalme zee met niet meer als driekwart meter zicht; erg troebel dus. De ankerlijn zat aan de lier op de boeg vast , dus voor mij was het makkelijk te herkennen als schip. Via de restanten van een dekluik lieten we ons zakken om in het vooronder te komen.Ik vond dat erg eng in het begin, maar omdat mijn ervaren buddy bij me was had ik het idee dat het allemaal wel goed zat. In het vooronder lagen de 20mm lichtspoorpatronen in stalen bakken op de grond. Ik probeerde met fanatiek geruk een kist eruitte krijgen om die es in daglicht te bekijken, maar ze bleef onder eenbalk hangen In rekken langs de wanden hingen 88 mm granaten , helemaal compleet!
Ik had bij deze duik al een moker en een koudbeitel aan een touwtje bij me en ik maakte een vragend gebaar naar Ronald, zovan " zal ik hem loshakken??" van uit wilde bewegingen van hem maakte ik op , dat de zaak dan zou kunnen ploffen!!!! Zo zie je, dat het zaaks is om als beginneling met een ervaren duiker over de muur te schieten. In de restanten van het ruim troffen we een dreg anker aan. Met een scherp mes probeerde ik die uit verwaaide netten te snijden, waarbij ik zoveel stof maakte, dat het zicht gereduceerd werd tot nul. Omdat we aan onze tijd zaten en ik door al die drukte veel lucht had gebruikt moesten we weer naar boven ,waar de soep en koffie op ons wachtte. Boven kreeg ik nog es haarfijn te horen dat beitels en granaten niet samengaan ( later hebben Hans en ik het tegendeel wel es laten zien,"but that's an other story"

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

8-7-1990, 'smorgens om 4uur stapte ik voor de eerste keer aan boord van de Brugge, een 22meter lange ex Belgische motorsleepboot. Ik had er al veel over gehoord op de vereniging, vooral dat Henk Lens, de schipper er niet vies van was om ver weg te gaan en.... Henk was toen de eerste met een onderwater sonar, dus wrakken vond ie altijd. De Brugge was toen nog in orginele staat; de houten platen van 40mm dik die op het stalen dek lagen waren grootdeels weggerot en overal lagen her en der duikspullen , hefballonnen en een spier aan boord , om zware lasten aan dek te hijsen. De gangboorden waren zover doorgerot, dat overkomende zeeen moeiteloos het schip konden verlaten. Op de kont lag een grote lijn van 25mm dik met daaraan een 40 kilo wegende dreg, die boven het wrak over de muur gezet zou worden. Over de machinekamer deden zich zulke wilde verhalen de ronde, dat ik daar algauw in afgedaald was. aan de voet van een vettige trap(ik had meteen vuile handen) stond een oude tweecilinder Deutz met een 110 volt aggregaat, welke na een "spuitbusinjectie zuchtend tot leven kwam. Met dit aggregaat werd de startluchtcompressor gevoed, die in het achteronder staat.(ik ben later nog wel es bruut gewekt, met die herriebak naast je kooi )
Rond kijkend in de machinekamer zag ik dat er op de duikvereniging niets te veel gezegd was; twee MWM17,5/22 6cilinders, waarvan de deksels van de brandstofpompen losstonden op hun tapeinden en ritmisch open en dicht sloegen op het rollen van het schip op de deining. Overal was vet en olie en de catwalk tussen de twee oude karren lag vol met vet gereedschap en plasjes olie. (kijk ik zit het schip niet af te kraken jongens, maar ik schrijf alleen neer waar ik drie jaar op heb gevaren;met heel veel plezier overigens). Overal hing afgebladderde verf en roest en je kon zien dat , toen in 1953 MWM's gemonteerd zijn(het schip dateerde van 1921) er kwistig met de snijbrander was huisgehouden om dat mogelijk te maken.Restanten van bunkers en oude fundatie verraaden dat er grotere karren in hadden gestaan, waar niet s over bekend is
Onder de trap, boven op de bunkoeler staat een Mercedes Om626, die een luchtgekoelde viertraps duiklucht compressor aandrijft. Ook het starten van deze motor was al een avontuur; flink volspuiten met ether(volgens Henk) en starten. Je hoorde de ether op de zuigers beuken op eenmanier die door merg en been gaat!!. Het uitzetten is was nog barbaarser; met de volle 200 bar nog op de compressor werd met een touw vanaf dek de Mercedes "gewurgd" en je hoorde weer van die rake klappen op de drijfstangen van de motor en compressor (later heb ik Henk over weten te halen om eerst de druk van het systeem te laten weglopen en dan pas de kar uit te zetten,dat ging tenminste niet meer door mijn ziel heen).
De hoofdkarren werden eerst met de hand voorgesmeerd tot zo'n 4 bar en dan haalde ik de startlepel over om de zaak hoestend tot leven te brengen.Ik had altijd het idee, dat de koppen even loskwamen bij de eerste klap. Ergens achterin een duister gat draaien twee Brembo keerkoppelingen , die bedolven lagen onder een berg kettingen, oud ijzer en nog meer ongein op een hoop gelazerd. en toch plezier....echt waar.

We voeren om 5 uur het gat uit koers 280, 35mijl gaans naar twee voor ons onbekende wrakken. De stuurhut boven was ook al zo exotisch; een ouwerwetse Decca met rood,groen en paars om te navigeren(ben er toch een beetje trots op dat als ik aan het roer stond, de wrakken op 300meter wist te benaderen, zonder hulp) een radar die "out of order " was en een luchtbellen ratelende de stuurmachine, die een beetje uit zijn roer liep. Voeg daarbij een wirwar van aan elkaargeknoopte draden van en naar apparatuur aan het dak , plaats het geheel in geachten in een losstaand houten stuurhut en de "BEREBOOT" is compleet!
De eerste ker met Henk mee; ik was daar behoorlijk opgewonden van, op zee op een havensleper, mijn droom is uitgekomen!! Als je dan op de brug staat, en de twee MWM's dreunen ritmisch hun liedje, dan heb je het gevoel dat niet s meer stuk kan (heb nog veel gesleuteld in die drie jaar ) en dat je zo de oceaan wel over kon (over zeewaardigheid ben ik veel gaan lezen na mijn eerste reis met de BRUGGE)
Het varen met Henk was altijd geweldig en ik vond het altijd weer een machtig gevoel om het roer in handen te hebben en te sturen (henk ging aan dek zitten met een biertje ).
's morgens om 10 uur kwamen we aan bij de wrakpositie. 300 meter voor het wrak trapte Henk de sondes uit de bodem(gewoon met zijn klomp op de sondes gaan staan; het terugtrekken ging met een ketting en een balk in het vooronder).
op het sonarscherm aan het dak verscheen een rode vlek 20gr BB uit; een ijzeren "iets" Daar moest het wrak zijn. zo gauw de rode vlek recht onder komt, zie je de dieptemeter een duidelijke opsteek geven. Na een brul naar het achterdek werd het anker over de muur gezet en voer het schip nog een keer over het wrak om te kijken of we in het wrak lagen.

Ik dook die dag met een voor mij onbekende buddy, maar dat mocht de pret niet drukken. We stonden op de rubber vrachtwagenband voor bij de boeg ; een sprong van drie meter!! Dat had ik nog niet eerder gedaanen het stroomde nog wat. Gelukkig had Henk een hulplijn uitgezet, die je eerst vast houdt voordat je over de muur gaat. Ik haalde zo veel mogelijk lijn in en sloeg hem drie keer om mijn rechterhand, omdat ik niet af wilde drijven na de sprong, met mijn linkerhand hield ik mijn automaat en mijn bril vast en sprong......... ik zakte meteen driemeter de diepte in en kwam meteen weer boven drijven, waarna ik me tegen de stroming in naar de ankerlijn hees, om op mijn buddy te wachten. De afspraak was, dat ik na de sprong van hem meteen naar beneden zou gaan en hem daar zou ontmoeten. dit maal ging ik voorwaarts naar beneden. al op 10 meter overzag ik het hele wrak!! Mijn automaat viel bijna uit mijn mond; wat een openbaring! Onder me lagen de restanten van een oude stoomkuster. Een dijk van spanten, een ingeklapte boeg en een tweevuurs ketel met een 250pk compound machine waar de oliebakken overal nog op zaten. Het zicht beneden was zo'n 25 meter en we konden niet verdwalen. Om ons heen werd het zicht af en toe belemmerd door een muur van vis; wijtingen en kabeljauwen. Echt ,je komt ogen te kort!
Wat altijd met duiken zo frapeert, is dat het enige wat je hoort is je eigen hartslag en je ademhaling; je bent een met de zee, en je bent je bewust van je eigen lichaam .

Na de duik zijn we 5 mijl noordelijker gegaan naar een ander nieuw wrak, waar we vier uur de tijd hadden tot het nieuwe tij, dus dat het water stilstaat.

wordt vervolgt

wordt vervolgt

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

Mooie duikverhalen Ton
Ik ben destijds een paar keer op de Noordzee gaan duiken voor de kust van Frankrijk, weersomstandigheden waren niet ideaal, de hele heenreis zeeziek geweest maar eens op 3 m diepte was het over en heb ik een hele mooie duik gedaan . Naam van het wrak zou ik eens moeten opzoeken in m'n duik logboekje.
8 jaar geleden ben ik gestopt met duiken omdat mijn vrouw ziek werd, heb zo'n 14 jaar gedoken meestal in de Oosterschelde en een paar keer in die mooie aquarium in Egypte genaamd de Rode Zee.

_________________
Jan

Hey Jan
Gaaf dat je ook gedoken hebt. Ik heb na 15 jaar en 540 noordzeeduiken de brui eraan gegeven. het was een mooie tijd en daar laat ik iedereen die dat leuk vind van meegenieten.
Ja, FRankrijk... Ik heb es met een groep bij Cherbourg op een wrak met een lading locomotieven gedoken, toen werden we door de kustwacht wegge"bonjourt.

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

Was bij mij ook een mooie tijd. Woonde in het begin dat ik dook nog bij m'n ouders in Brugge en was ook lid van een Brugse duikclub, op dinsdagavond zwembad training en meestal op zondag als het tij goed zat naar de Oosterschelde. Was meestal Wemeldinge ( de parking, de tetjes en het "paaltje") We spraken af op een parking net over de grens B - NL in Sint-Anna Ter Muiden en reden dan gezamelijk door naar Breskens waar we de overzetboot namen naar Vlissingen om van daaruit dan naar Wemeldinge, Goes, Bruinisse,.... te rijden

_________________
Jan

duiken blijft een mooie sport Jan, maar op een gegeven moment heb je alles al gezien en de huiskamer vol hangen.

Tweede wrak die dag....
's middags om 1600hrs liep het tij eruit en iedereen vloog als ratten over de muur om zo snel mogelijk beneden te komen. Ik dook die dag met Jos Niessen, iemand die al wat langer dook op de Noordzee. Dat springen begon ik meer en meer een uitdaging te vinden Na weer boven te zijn gekomen, zwommen we naar de daallijn en lieten ons zakken. Het zicht was weer kraakhelder en ver. Wat ik eigenlijk al snel doorhad, was, dat je niet moet zwemmen; dat kost te veel lucht , nee, je trimvest helemaal leeg maken en je met een rotgang naar beneden klauwen, dat had wel wat! Op de bodem lag een compleet vrachtschip, zonder opbouw weliswaar, maar de MK was net te bereiken en alle ruimen waren gevuld met staven staal van 50 en 80 rond en 6meter lang. (ik heb later nog es het idee gehad om ze te gaan lichten ) De boeg was helemaal uit elkaar geslagen (later lazen we dat ze op een mijn gelopen was. Niemand wist welk schip dit was en het was een waar "raapfestijn"! Overal lagen "bits and pieces" en ik zwom op mijn eentje langs bergen verwrongen staal en spantwerk maar desalniettemin,duidelijk een schip wat rechtstandig was gezonken, in ieder geval rechtop in het zand gevleidt . Over de diverse uitsteeksel waren hele partijen netten verwaaid en lastig om ergens in te gaan. Ik zwom met mijn buddy over het STB dek en zag een plaat met een compleet patrijspoort!! Ik voelde mijn bloed in mijn aderen koken en mijn hartslag versnellen; een poortje!! Kortsachtig en eigenlijk wel een beetje hebberig greep ik mijn hamer en beitel en na eerst mijn luchtvoorraad te hebben bekeken begon ik te beuken. In een paar rotklappen scheurde het mesdunne staal en had ik een fraaie poort in handen. Stom van me, ik had een hefzakje mee moeten nemen (ik heb altijd licht dingen met een Dekamarkt tasje gelicht, die kunnen 20kilo omhoog halen en passen mooi in je zak )Ik liep en kroop over deken kwam bij een van de ruimen; "verdorie, het is nog 30 meter naar de ankerlijn"! Het dek was daar terplaatse weg dus van de gangway gebruk maken was geen sprake. Ik blies mijn trimvest helemaal op en nam een zweefduik over het ruim, (tenminste ,dat dacht ik ) Als een trage baksteen zonk ik en belandde met het poortje midden in een groot stuk staand wand(visnet). Ik kon kiezen; er door heen geraken met allegevolgen van dien, of.... het felbegeerde poortje opofferen.... ik deed het laatste en opende meteen mijn ventiel van mijn trimvest om niet als een raket om hoog gelanceerd te worden. Mijn benen zaten met de flippers vast in het net en mijn duikmes op mijn onder been zat in een kluwen van net (was tevens de laatste keer dat ik mijn mes om mijn been deed) ik probeerde voorover te reiken om mijn mes te pakken maar dan dreigde ik alsnog met nog meer in de netten verzeild te geraken... Mijn buddy sneed me voorzichtig los en heel erg geschrokken zwommen we naar de ankerlijn om weer naar boord te gaan.

Aan boord was het een drukte van belang; twee jongens van de Groningse duikvereniging " Ad Fundum" hadden de scheepsbel gevonden!!
Een dikke kalklaag bedekte de bel. Voorzichtig werd hij schoonghakt....
1922 BIARRITZ ..... Het kippevel liep over elke vezel van mijn lijf en het avontuur in de netten werdal gauw naar de achtergrond gedreven.
(Een paar weken later hoorden we dat Jos Niessen na een speurtocht erachter was gekomen dat de SS Biarritz al sinds Mei 1940 werd vermist na een SOS te hebben uitgezonden en de mededeling dat ze op een mijn gelopen waren en zinkende. Het schip was vroeger van de Ferdinand Olsen lijn en was altijd vermist gebleven. Een van Groningers had ook een patrijspoort gevonden en die hangt nu in de hal van het hoofdkantoor van de Olsen lijn) Ik heb nog ergens een kopie van de bedankbrief van de lijn aan de vinders van de bel en het poortje.

Tijdens het duiken had een visser die mee was makrelen gevangen; onder het varen over een zeer kalme zee zijn er emmers vol op de BBQ klaargemaakt en hebben we allemaal heerlijk vis zitten eten tot we barstten.
Elke dag op de Noordzee is weer anders en zijn er altijd highlights'

"never a boring day in my life"

Ton

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

Ik hoop dat ik wat mensen kan plezieren met de duikverhalen; lekker off topic


MET HENK NAAR DE ZUIDWESTKRUISERS


10-7-1990. Toen geluk nog heel gewoon was en de zee soms dagen vlak kon zijn. Henk voer weer uit op een vrijdagnacht. Ik had net avonddienst gehad bij Fokker , maar Henk zou met de Brugge op me wachten. Ik kwam om 0100hrs thuis, dus gauw de kat eten gegeven, een briefje bij de buren in de bus of ze het beestje wilden verwennen;Ton is gewoon een paar dagen het gat uit , doeiiii. Om 0130hrs stapte ik bij Henk aanboord en we voeren het gat uit, weg van de stad ,de vrijheid en het avontuur tegemoet!
Het blijft altijd weer een emotioneel moment, als je achterom kijkt met je kop buiten de stuurhut en je ziet de koppen van de pieren achter je verdwijnen en de MWM's zingen hun eigen monotone hymne. Hans en ik noemden de koppen van de pieren altijd "de wachters"; ze doen je uitgeleide als je uit gaat en staan als het ware op je te wachten als je weer het gat indraait, alsof ze willen zeggen" 'tis goed, je bent veilig nu"

Buiten gekomen nam ik het roer over van Henk; hij ging even een pilsje doen met de anderen ,die nog in de zwoele nachtlucht op het achterdek zaten. Als je dan zo achter het roer staat, alles donker op de brug, met alleen het kompaslampje bij , de MWM's en het geratel van de Decca klokken, weet je dat je "daar" bent, en het rijzen en dalen van de boeg geeft een prettig ontspannen gevoel dat je een bent met schip en zee.

Om 0400hrs werd ik afgelost door Henk, die ondertussen al een knippie had gemaakt in zijn kapiteinshut. Omdat ik al een volle werkdag erop had zitten hing mijn tong op de schoenen en met blauwe overall en sokken aan klapte ik in mijn kooi in het achteronder en sliep als een blok. Ik heb niet eens meegemaakt dat het anker over de muur werd gezet en dat de karren uit waren.
Ik heb ,net als de andere 11 man uitgeslapen , want we gingen pas om 1200hrs duiken.

Bij Henk duiken was altijd; iedereen duikt zoals ie wil; of met buddy of alleen. De eerste duik die ik op die voor mij nieuwe wrak maakte was met Hugo, een hobbywrakduiker die al meer dan 2000duiken op zijn naam heeft staan. We gingen over de muur, met een behoorlijke stroming, maar omdat Henk weer een hulplijn had uitgezet, kon ik niet afdrijven. Nu was het zo, dat Henk een 150meter lijn met een grote boei had uitgezet voor het geval dat.
We gingen naar beneden, het "waaide" vreselijk de eerste 10 meter en de ankerlijn stond helemaal in een holle bocht! Ik maakte de fout om achterom te kijken wat ik heb moeten bezuren met mijn duikbril, die achterop mijn hoofd stond! Training heeft me geleerd om kalm te blijven en met een arm om de ankerlijn zette ik met grote moeite de bril weer op en blies hem leeg. Met zout prikkend in de ogen vervolgde ik mijn klauwende weg naar beneden, Hugo ergens diep onder me. Het zicht was die dag +25 meter en een reusachtig wrak doemde onder me op. Hij ligt op 27 meter en toen ik op 20 meter bleef hangen omhet te aanschouwen zag ik een ware "kopermijn"! Een scheef stuk boeg, met naar achteren drie ouwerwetse Yarrow lage drukketels en meteen daarachter twee John Brown lage druk turbines compleet met tandwielkasten. Tussen de 40cm dikke schroefassen stonden drie Weirpompen , Twee totaal bronzen olievoorverwarmers , twee voedingswaterpompen van het Weir type en een hele door netten bij elkaar gekluwde berg appendages.. Over de ketels liepen grote koperen hoofdstoom leidingen naar de turbines toe en de lagedruk leiding van de uitgang van de turbines naar de condensors , die onder de turbines zaten waren 1,40m vol met expansiestukken. Het was inderdaad een grote kopermijn en later daar over meer.
Hugo dook daar al langer met Hans (mijn latere duikmaat) en Joop. Met z'n drieen hadden ze "de sloep", maar gingen ook vaak met Henk mee omdat die zo'n grote hijs kraan aanboord heeft (nog steeds , alleen is de boot nu te koop) en er "grote dingen" op de zeebodem lagen; te groot voor de sloep.
Hugo en Henk waren met een 800kilo zware bronzen warmtewisselaar bezig. Twee hefballonnen met een hefvermogen van 3500kilo waren al beneden gebracht bij de eerste duik en bevestigd. Het was een imposant gezicht, om twee duikers met kettingen en hefzakken te zien worstelen. de zakken werden op spanning gezet door Henk, die een dubbel twaalf set op zijn rug had en er liepen twee dikke luchtslangen naar beneden, die onder in de zakken, die omgekeerd "stonden" lucht in zouden gaan blazen.
Twee compressoren stonden in de MK te werken ; de duikcompressor en de startlucht. Drie uur later waren de zakken kennelijk vol ; voor het schip kwam het water in beroering ! De zee begon vreemd te "koken" en een groenachtige rozet van 15meter doorsnede ontstond en bleef maar aanzwellen en reageren. Plots, als met een explosie schoten de hefballonnen bijna helemaal uit het water en vielen voor de helft weer terug. Er hing toch iets onder.... Henk en Hugo haalden de lijn, die met de slangen mee liep naar binnen, want het stroomde als een gek.
De zakken dreven inmiddels langszij en het geheel zag er stabiel uit. Hugo trok zijn duikset weer aan en lietzich met een lijn zakken om de haak van de spier aan de warmtewisselaar te bevestigen. Dat is een moeilijk en gevaarlijk klusje, daar theoretisch de heleboel kon scheuren en met een klap naar de 27m had kunnen zinken. Ik heb het ook weleen paar keer bij Henk mee gedaan en geloof me, het is een heel gedoe op 3meter; de stroming zuigt en rukt aan je; er zit een wirrewar van kabels en kettingen bij je en die grote zakken zien er gevaarlijk uit boven je en... je moet alles met een hand doen, omdat de andere is om je vast te houden.
De buit werd met de lier omhoog gehaald; met rake klappen sloeg de warmtewisselaar tegen de scheepshuid, omdat de deining een beetje doorzette.. Het was dus zaaks om dat zware ding in toom te houden en dat deden we door met de rest van de bemanning met touwen te proberen het ding over de verschansing te trekken, zo van "binnen is binnen". WAT een lel! 2,5meter lang en 80cm in doorsnede. Toen het ding op dek lag, hebben we met z'n allen de einddeksels eraf gebeiteld om het zand eruit te kunnen spoelen. Ik heb een handje bouten mee naar mijn werk genomen om te laten zien, hoe schroefdraad in teert in zeewater(daarover later meer). Gatverdarrie!!! wat stonk dat ding!!! Een zware verrottingslucht kwam vrij... na 75 jaar zagen de pijpjes weer daglicht, en dat werd gevierd met een kotsverwekkende brei die eruit kwam lopen.

wordt vervolgd.



Ton


Meld dit bericht

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

kom maar op met die verhalen, ik krijg er geen genoeg van
Leuk hé als je duikbril plots van voor je ogen weg is

_________________
Jan

VERDWAALD!!!


Zondagmorgen 0630hrs.
Ik werd eigenlijk wakker omdat het licht naar binnen scheen in het achteronder en ik gisteravond de nodige potten thee leeg had gedronken (net zoveel als de anderen biertjes; ik moest toch gelijk opgaan?!?! )De zon was net op en stond laag boven de kim.
Ik ging naar boven om het nodige "aftapgereedschap" over de muur te hangen en constateerde al waterend dat het tij er bijna uitgelopen was!!
Ik gaf een brul in het vooronder en ook achter dat het duiktijd was. Meteen onmiddelijk begon ik mijn duikspullen aan te doen, mijn droogpak ritste ik handig dicht door de rits aan een uitstekende bout te zetten en de zaak dicht te lopen. Er kwamen overal slaperige hoofden boven de luikhoofden en ik liep al naar voren om te gaan. Iemand riep nog dat ik beter kon wachten op de rest maar: te laat!! Ik was niet meer te stuiten en greep de hulplijn en sprong met een kloppend hart en van adrenaline gierend lijf over de muur.
Tot mijn schrik constateerde ik, dat het zicht van de vorige dag nu gereduceerd was tot net een meteren omdat de zon nog zo laag stond was het erg donker onder water maar... ik had mijn zaklamp bij me en een dosis zelfvertrouwen van hier tot Tokio, alhoewel........ Bij elke meter die ik dieper ging werd het toch wel erg donker maar omdat je ogen aan de duisternis wennen krijg je toch weer wat "zicht " terug. De ankerlijn zat vast een een grote flens op de turbine. die was 20 duim in doorsnede en had grote gaten. Het was de steaminlet, alleen was de leiding al een keer eerder bij Henk aan dek belandt
Ik had die tijd nog geen uitzwemlijn op katrol, dus ik moest het van de herinnering van de vorige dag hebben. Afijn, ik liet me zakken langs de turbine, die toch zo'n goede 3meter in doorsnede was, zwom langs de gearbox , die herkenbaar is door de smeerleidingen bovenop, ging door naar achteren en belandde op een van de schroefassen.Het zicht was nog steeds beroerd en het was schemerdonker beneden. Af en toe deed ik mijn lampje aan ,maar dat heeft geen zin; je schijnsel komt net zo ver als het zicht is.Om het nog spannender te maken zwom ik dwarsuit over het wrak en ik ging met bonzend hart verder.... Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik niet meer wist waar ik was!!!! Mijn hart vloog met een mijn strot in en mijn ademhaling schoot ook omhoog. Ik had nog ongeveer 15minuten en 140bar om de ankerlijn te vinden. Nou heb ik geleerd dat paniek je slechtste raadgever is , dus ben ik gewoon op mijn knieen in de wrakdelen gaan zitten en dwong mezelf tot nadenken en mijn ademhaling wist ik ook terug te dringen. Ik vond het duiken in ene niet zo leuk meer! Hoe kon ik nou zo stom zijn om alleen te gaan terwijl iedereen nog boven was!! Van een vrije opstijging was geen sprake, want het begon al weer te stromen en WAAR kom je uit? Achter het schip? Ik sloot mijn ogen en draaide het filmpje terug.. van wat ik net gezien had en gisteren met helder zicht. De schroefas achter me..... eind schroefas rechtomhoog zo'n 1,5 meter..... eindas gearbox....langs de pijpjes en de deelnaad van de box naar voren..... 2meter omhoog..... DAAR moet de ankerlijn aan de steaminlet zitten!!!!...... Ik draaide me 180graden om, ik had nog 10 minuten en 80bar.... en zwom naar de schroefas pffffff, hij is daar!!! spurtte er meters langs, en kwam bij het goede eind aan en ging dus recht omhoog het aseinde , en de rest is bekend...... Ik ging omhoog langs de ankerlijn en kwam de eersten al tegen naar beneden en iemand maakte een gebaar of alles okee was. Ik beantwoordde met okee terug ,terwijl ik me een grote stommeling vond dat ik het had gedaan en onderweg klimmend heb ik meteen een kunststof reel bedacht, (die ik meteen maandagavond gemaakt heb) en ben aan boord geklommen, heb me uitgekleed en ben een grote pot thee gaan zetten en heb een stapel brood met pindakaas weggewerkt.
Ik heb het hele voorval later met Hugo besproken en hij vertelde me dat ik, ook al was het mijn tweede seizoen, echt op moest passen en niet overmoedig moest gaan worden, dat het anders verkeerd af kon lopen. Daar was ik zelf inmiddels ook al achter ja

Ik heb die dag nog een keer gedoken ,maar ik durfde net bij de turbine vandaan(er viel daar nog geneog te sleutelen ,maar het ging me niet van harte).

We zijn naar huis gevaren met een dek vol koper, een geslaagd weekend en ik met "lessen in leven".

Er zijn duikers, die dit soort dingen voor zich houden; ik vertel ze graag, omdat macho niet lang leven en angst je bloedscherp houdt, vandaar.

groetjs Ton

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

Tussen de duikverhalen horen ook anekdotes; zo ook dezen:

DE "FRANKPIJP"
We lagen in IJmuiden voor de wal om in te schepen. Zo ook ene "Frank".
Frank had een aanhanger achter zijn auto hangen en ging voor de eerste keer mee met Henk. we vroegen hem waarom hij die lege aanhanger bij zich had. "voor het koper" antwoordde hij . Afijn, we liggen voor anker op de zuidwestkruiser en we zijn beneden, ook Frank . Hij ziet een 250mmdikke buis, 2meter lang, krabt nerveus met zijn mes aan het ding en hangt er koortsachtig met een kwijlende mond een hefballon aan en stuurt hem omhoog langs een geleide lijn, zodat hij niet afdrijft. Eenmaal iedereen boven gekomen hielpen we hem om zijn buit binnenboord te trekken. Frank sprong wild over de muur om een haak aan te slaan en kwam met de snelheid van een tijger weer binnenboord, smeet zijn set af, trapte zijn finnen uit en pakte een hamer en beitel en begon te hakken.... De felbegeerde buit bleek gewoon een stalen pijp te zijn!!! Wat hebben we hem uitgelachen en hem gezegd, dat hij beslist goed in zijn aanhanger zou passen Met een kwaad gebaar hees hij hem buitenboord en sneed nog wilder de lus door die om de haak zat. hahahaha Sindsdien heette een bovengehaalde "misser" een "frankpijp" bij Henk aan boord



We hebben een aantal jaar op deze twee wrakken gedoken, zonder nou precies te weten om welke schepen het ging. Iemand van duikteam "Murene" uit Zaandam heeft dat uitgezocht.
In september 1918 voeren er twee engelse destroyers, de "HMS Ulleswater" en de "HMS Scott" op 23mijl (243graden gezien vanuit IJmuiden) Zij waren op patrouille opzoek naar Duitse onderzeeers.
Afbeelding
Op 17 september van dat jaar werden zij getorpedeerd door de U20 en zonken 600meter van uit elkaar . De "Ulleswater was er een van het oude "R class" type en was gebouwd in 1916. De HMS Scott was ee "flottilialeader" en gebouwd in 1917. Je ziet dus ,dat sommige oorlogs bodems geen lang leven waren beschoren.

Op zich zijn het interressante wrakken; De Ulleswater is gebouwd bij John Brown in Clydebank
Afbeelding
En heeft een hele grote LD turbine die direct op de schroefas is gekoppeld. De gearbox ertussen verraad dat ermeer aan de hand is. Er zit namelijk nog een kleine "cruisingturbine" aan vast. Op normale kruisvaart werd de grote turbine vacuum getrokken, dus dat de schoepenwielen in het ijdel draaiden. Het schip voer toen gewoon op de kleine turbine. In oorlogs bedrijf werd de cruisingturbine in het ijdel gehouden en draaide men op de grote. Door diverse nozzles bij te zetten in combinatie met de hoofdstoom, kon men de snelheid regelen. In een "emergency" ging de volle keteldruk (21kilo) op beide turbines en men kon zelfs HD/LD combinaties maken. Ik heb thuis DE engelse "Royal Navy machinistenbijbel voor de turbinevaart uit 1916 en ik ben heel vaak om de installatie heengezwommen en heb heel wat schetsen op een onderwateschrijflei gemaakt , om thuis alles weer uit te zoeken. Zo ben ik er ook achter gekomen dat iedereen inde duikwereld de namen heeft verwisseld van de wrakken. De Ulleswater heeft voornoemde turbines en drie LD Yarrowboilers. De Scott, ligt voor 90% onder het zand maar die heeft twee"Thornycroftboilers". Het soort turbine , het juiste aantal ketels maakt voor mij duidelijk dat iedereen het mishad; de bewijzen liggen gewoon op het zand. Helen en ik zijn al drie keer naar Greenwich gevlogen om het een en ander uit te vogelen. Dat maakt wrakduiken ook spannend; de technische details uitspitten.

groetjes Ton

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

25-7 1992
We stapten op een vroege zaterdagmorgen aan boord van de Adriana. De zon liet zich net zien boven IJmuiden en er stond een klein frutje wind.
Het vertrouwde geronk van de FIAT onder de stuurhut, het zachtjes vibreren van het dek en de frisse bries ,die door de stuurhut waaide, vertelde ons ,dat het een volmaakt weekend zou worden.

Bij Piet en Willeke aan boord is het altijd gezellig. Er is altijd koffie en iedereen is opgeruimd. 35 mijl en 6 uur varen naar de kruisers; een lange zit, maar een lekker plekje aanboord en een goed boek maken dat de tijd omvliegt.
Aangekomen op 52.15.26/3.40.65(20mijl WNW van Scheveningen), werd iedereen een beetje nerveus; zou Piet hem vinden en wat treffen we aan?
Piet had een zoekboei over de muur gezet, om zo een referentiepunt te verkrijgenen na een grote opsteek op de dieptemeter werd het anker gegooid.
Ik had voorgesteld dat ik het anker vast zou maken en dat ik over de muur zou gaan als eerste, omdat ik dat bij Henk ook altijd deed. Nadat het anker met tien meter ketting en een paar sluitharpen over de muur was gegooid en we het idee hadden dat de dreg "gepakt had" , heb ik het hulplijntje gegrepen en ben in de gierende stroming te water gegaan. Ik moest me goed vasthouden en besefte als ik nu loslaat, ik ergens ver achter de boot boven zou komen....Met kramp in de handen klauwde ik voet voor voet de diepte in.... het zicht was slechts 6 meter en de kwallen dreven langs me.... de neteldraden raakten mijn blote gezichtsdelen en mijn lippen brandden.... ik kon niet wrijven, omdat ik beide handen nodig had om niet weggesleurd te worden.... nog 14 meter in diepte te gaan... plots zag ik iets immens groots voor me..... een grote, omgekeerde boeg openbaarde zich op mijn netvlies; Dit moest de Cressy zijn!! We zitten op het verkeerde wrak!! Met alle kracht die ik had probeerde ik de dreg achter een balk weg te krijgen..... met elke neerwaartse beweging van het schip zo'n 33meter boven me loste de dreg even.... hij verschuift wat!! met een haal trok im hem weg en liet het de vierpunt over de romp glijden..... ik zag een paar 3 3/4" granaathulzen liggen en met een haal klauwde ik er een mee...met een zekere snelheid werd de dreg weggesleept, met mij erbij, omdat ik hem weigerde los te laten.... over de bodem gingen we weg van het wrak, het leek wel een reis in de vergetelheid.... nu kon ik naar boven gaan omverslag uit te brengen.DAt werd ook nog een heel avontuur, omdat ik de huls stijf tussen mijn boven benen geklemd hield. Ik gaf een brul naar boven en iemand pakte mijn buit verbaasd aan
Totaal verrot klauterde de ik via de duikladder aanboord en vertelde in de stuurhut mijn bevindingen.. dat het het verkeerde wrak moest zijn. Piet zei dat de Cressy een paar honderd meter verder weg lag en koerste opnieuw op coordinaten en liet het anker opnieuw gooien... Ditmaal ging iemand anders naar beneden, omdat ik anders geen tijd mee zou hebben om straks nog wat te duiken. Na een kwartier kwam hij weer boven ,dat het weer het omgekeerde wrak was!!! Na rijp beraad werd besloten, gezien het feit, dat het tij er over een half uur uit zou lopen, hier maar gedoken werd; so far so good.

Ik zwom langs de romp, en omdekte al snel de gaten van de torpedo inslag en scheen met mijn 55watt duiklamp naar binnen..... mijn God!!!! Een komplete voorste machinekamer, op zijn kop hangende stoommachines , die eens de voorste kanonnen aandreven; een wirrewar van leidingen en visnetten . Een grote bende. Ik durf veel, maar een schip inzwemmen waar zware machinerieen al deccenia lang aan wegrottende bouten hangen is waanzin! Naast de gaten lag zoveel te graaien, dat ik keuzes moest maken wat wel en wat niet mee te nemen, bovendien had ik niet zoveel duiktijd en kon dus niet te ver van de daallijn.
Het was nog 5 uur wachten tot het volgende tij en dat was maar goed ook, omdat je te veel stikstof in je weefsels hebt zitten, dus een slapie maken is ook er g gezond in zo'n geval....
Wat mij nou zo intrigeerde, was het feit , dat de zoek boei 80 meter bij ons vandaan lag.... Ik stelde met een branieachtigheid om hem met de Zodiac op te gaan halen . Ik trok mijn duikspullen aan ,hing een verse fles om mijn schouders en stapte in de bijboot en een van de jongens bracht me ernaar toe..... Ik trok aan de lijn; hij zat vast?!?!?! Waaraan dan???DAAR moest ik meer van weten!! Ik rolde over de muur,greep de dunne lijn en ging weer op gierende stroming naar beneden.... Bij het kluitje beton onderaan de lijn aangekomen zag ik het en geloofde mijn ogen niet!!!! Twee gigantische krukassen met krukwangen van 2meter!! Hier was ik eerder geweest, maar dan met Henk; DIT is de Hoque . Ik voelde mijn hartslag omhoog gaan en met een schok besefte ik waar we 'smiddags op hadden gedoken !!!! Het voorschip van de Hoque!!! Niemand had dat ooit gezien; het was er eenvoudigweg gewoon niet!!! Nu openbaarde zich daar op31 meter het hele plaatje; de hoque ligt op zijn kiel, maar het hele voorschip, zo'n 30 meter is door de explosie totaal losgescheurd en ligt gewoon 80 meter van af de rest, op zijn kop!!! Ik gooide het blok beton in het zand en ging naar boven.... opgewonden aan boord gekomen van de Adriana en mijn set nog half op mijn rug schreeuwde ik mijn ontdekking uit.
Die nacht sliepen we met een slaapzak aan dek, de knipperlichten van de booreilanden van het Rijnveld gaven een gevoel van schijnbare veiligheid; alsof je een "buurman" had , waar je in geval van nood aan kon kloppen.
De dag daarna hebben we nog een paar mooie "graaiduiken" gemaakt; al mijn vrienden thuis hebben een granaathuls van me gehad en ik heb er zelf ook een in de kamer.......

groetjes Ton

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

MIJN ERGSTE NACHTMERRIE DIE BEWAARHEID WERD
BerichtGeplaatst: zo 15 okt 2006 13:09

5-10-1991 Ulleswater guur weer, ruwe zee, boot weg. Een simpele notitie in het logboek maar met een heel verhaal erachter.
We vertrokken vrijdag'snachts met Henk uit IJmuiden; we zouden het hele weekend boven de kruiser blijven liggen. We vertrokken met goed weer, dat wil zeggen, het werd al koud op zee , het water is dan nog goed van temperatuur maar boven water is het een ander verhaal; het werd onbehaaglijk te noemen en dan is zelfs windkracht 2-3 geneog om met een jas aan de deuren van de stuurhut gesloten te houden; in ieder geval aan de loefzijde. Het zachte op en neer dansen van het schip maakt je slaperig, vooral als je aan het roer staat, maar vooral in het begin van de nacht is er volk genoeg op de brug voor en kletspraatje, al moet ik zeggen dat na twee uur de meesten wel ergens in een kooi liggen te rotten.
Henk heeft ook een kort knippie gemaakt en komt weer op de brug; nog een uur te gaan..... in het oosten begint de horizon al een licht gloed te geven... we zijn veel te vroeg, dus er is nog zat tijd om straks even te gaan slapen.....
De Ulleswater is altijd moeilijk te vinden, niet zo zeer voor Henk; die heeft toch sonar, maar met een dieptemeter alleen kun je het soms knap moeilijk hebben . De Ulleswater ligt in een kuil van twee meter diep, eigelijk een slijpgeul ,door de stroming rond het wrak ontstaan en steekt slechts twee en een halve meter boven de bodem van de geul uit. Voeg daar bij, dat het wrak achter een duin ligt, dan kan het gebeuren, ook met een sonar, als je hem vanuit IJmuiden benadert, er gewoon overheen fietst. (Met de sloep gooiden we altijd een zoekboei en gingen we op een zuid/noord koers zoeken, dan zag je de bodem oplopen , een kuiltje met een vaag pikkie; GOOIEN!!!!. met een ruwe zee is ie bijna niet te vinden)
Hugo was ook mee, en als die mee is, maak t hij altijd het anker vast beneden; dat komt, omdat hij net als ik gedreven wordt om als eerste op het wrak te zijn een soort avontuurlijke hebberigheid van ons beiden .
Het was onaangenaam guur buiten; de wind trok aan en de golfhoogte wasrond de 75cm; op zich niet verontrustend maar wel iets om de barometer in het snotje te houden.Het schip lag; de karren zwegen en een serene rust daalde over het schip. Ik had mijn spullen al aangetrokken, omdat ik weer es niet wilde en kon wachten . Het stroomde, nee het gierde nog behoorlij, maar ik had zoiets van "als Hugo dat kan , kan ik het ook" dus, hulplijnvast, over de muur met de geit en je naar beneden sleuren.
Het zicht was goed voor Oktober; logboek vermeld 15 meter.
Beneden waaide het nog behoorlijk en ik besloot dat ik niet te ver zou gaan. Hugo had de ankerlijn aan de welbekende flens gezet; op de turbine dus.
Onder de flens zat een donker gat, wat helemaal begroeit was met anemonen. Met mijn duiklamp scheen ik een halve meter ver..... het was eigenlijk geen gat, maar de inlaatflens hing gewoon over met nog wat delen van de turbine, en zo krijg je een soort overkapping. Tussen de anemonen zag ik een stukje brons glimmen; mijn hartslag schoot weer es omhoog en ik pakte koortsachtig mijn duikmes en begon te krabben... een spindel met een handwiel kwam vrij. Met mijn brandbijl hakte ik de grote moer los en sloeg het wiel eraf. Ook een plaat met opschrift kwam mee, die bleef gelukkig nog net hangen. Moer en plaat verdwenen in mijn zak en het handwiel bond ik met een touwtje aan de ankerlijn. Op de andere turbine deed ik hetzelfde en had in notime twee van die prachtexemplaren hangen, maar toen moest ik nog omhoog.......
Ik was weer es zo snugger om geen hefballonnen mee te nemen; die ondingen remmen je alleen maar als ze langszij hangen op de gierende stroom bij het dalen, maar nu moest ik het dan toch bezuren. Circa 12 kilo brons aan je loodgordel erbij maken nou niet bepaald dat je stijgend vermogen heb en ik heb me omhoog moeten hijsen tot de hulplijn aan toe. 50 meter lijn is lang, heel lang, vooral als je beseft, dat je het beter voor hat moeten bereiden....
Het werd een heel probleem om ze binnenboord te krijgen, vooral met het ruwe zeetje..... Ik kon niet met die dingen naar de duiktrap zwemmen midscheeps want dan zou ik een enkele reis bodem moeten bekopen. Ik heb met veel moeite (met een hand) de musketonhaak met de wielen aan het oog van de hulplijn gehangen, waardoor ik weer als een ballonetje begon te drijven, de sluiting van mijn katrol aan de musketonhaak gedan en ben al afrollend aanboord geklommen. Boven heb ik mijn lijntje om een bolder belegd en ben weer over de muur gesprongen om de musketonhaak van de hulplijn los te gaan halen. NU kon ik rustig me ontkleden en de buit binnen halen.
Afbeelding
Aan boord heb ik in alle rust de platen van de handwielen schoon gekrabd; "16 NOZZLES OPEN SHUT"
Met die tekst is mijn zoektocht naar boeken over turbines letterlijk begonnen.op een gegeven moment ga je dan zover, dat je alle boekenwinkels in Greenwich over hoop gaat halen om alles erover te kunnen weten. Je gaat ook steeds meer dingen zien op die schroothompen.

'smiddags begon de wind hard aan te trekken en de golfhoogte beliep nu zo'n 1,30m. Na goed beraad besloten we om terug te gaan, omdat de barometer nog steeds zakkende was. Ik stelde Henk voor dat ik naar beneden zou gaan en het anker met een hefballon omhoog zou gaan sturen. Wegens een communicatiestoring tussen mij en Henk is het vanaf hier fout gegaan......
Er liep een tweede, 10mm lijn parallel met de anker lijn naar beneden. De afspraakwas, dat Henk de motoren zou starten, ik zou over de muur gaan, en hij zou de lijn met twee olievaatjes laten drijven en Henk zou met draaiende schroeven wachten totdat de dreg boven zou drijven en ik bij de vaatjes zou wachten en zo weer opgepikt kon worden. Het verhaal was, zoals ik Henk had begrepen,dat ik de tweede lijn BENEDEN los zou maken, omdat ie boven VAST zou zitten aan de vaatjesen ik zou die lijn beneden bij me houden en het anker omhoog zou blazen......Okee, so far so good.... Het stroomde al weer behoorlijk, omdat het tij alweer was gaan lopen ,maar ik had dat nou al zo vaak gedaan... dus ik naar beneden, het zicht was gereduceerd tot 1,5 meter en dan wordt je wereld klein daar helemaal alleen op de zeebodem..... Ik koppelde de dunne lijn los en blies de hefzak vol met lucht uit mijn automaat ; net genoeg om hem zwevend te maken. Een zetje en door de expanderende lucht gaat dat steeds harder en harder.
Ik was dus op het wrak en zag in ,dat ik een vrije opstijging zou moeten maken. Nu ben ik daar nooit echt een voorstander van geweest, dus met de wetenschap, dat de lijn boven toch vast zou zitten ging ik het turbine gedeelte op om iets zwaars te zoeken om teneinde toch een veilige ,op stroom gecontroleerde opstijging te kunnen maken. Ik vond een bronzen flens van zo'n 8 kilo en besloot dat dat mijn "lifesaver" kon zijn......
Ik begon op te stijgen.... eigenlijk had ik het al door moeten hebben, de lijn liep onder en hoek van 20 graden van de bodem....... Op 15 meter slipte het laatste eindje uit mijn handen!!!!!! TOEN was ik me bewust van de fout..... met alle macht moest ik zwemmen om het felbegeerde touwtje weer in handente krijgen.... tergend langzaam kwam het dichterbij en sloeg het uitgeput driekeer om mijn hand...... Ik blies meer lucht in mijn pak en met de duikcomputer in de andere hand steeg ik gecontroleerd op....
Ik kwam boven in een ruwe zee, waar de schuimkopjes over de golftoppen vlogen. Ik keek om me heen en zag NIETS!!!!! Geen boot!!! Ik bleef het touw krampachtig vast houden, omdat ik me terdege bewust was van mijn situatie. Ik dreef afentoe op een golftop en ja; zo'n 900meter van mij af zag ik de Brugge drijven!!!!! Ik zwaaide , in de hoop dat ze me zouden zien..... Ik voelde paniek opkomen , maar omdat ik bloedscherp besefte dat dat je slechtste raadgever is en ik ervan uitging dat het waarschijnlijk nu toch afgelopen zou zijn met me, werd ik ijslijk rustig.... Ik weet nog dat ik dacht" goh, heb ik net twee weken geleden een Grizzly om mijn tent in Noord Alaska overleefd, en nu sterf ik straks in mijn eigen sloot voor mijn eigen deur, 23 mijl uit de kust!! (Ik had inderdaad een survivaltocht met 5 man in de Brooksranges gedaan en was infeite net pas een week weer in Nederland, maar dat verhaal vertel ik ook nog wel es, eerst deze topic)
Ik nam in overweging of het slim zou zijn om mijn duikset af te doen en maar op te offeren, ik schroefde zelfs in gedachten mijn automaat af om die te bewaren, maar ik had me al verzoend met de gedachte dat ik gewoon over zes uur dood zou gaan aan onderkoeling en die gedachte maakte me hoe raar dat nu ook mogen klinken "doodkalm. Henk zijn boot dreef steeds verder weg en ik keek nu haaks in de bakboordzijde van het schip. In mijn beleving gingen ze zonder mij weg ..... ik dacht " okee, dit is het dus", en je hele levensfilm gaat aan je voorbij.... Plots zag ik dat hij bijdraaide!!! het schip kreeg een snor en ik wist dat iemand zijn hersens gebruikte daar op de brug. Elke keer als ik op een golftop dreef, zwaaide ik en ik kreeg een gereserveerde hoop..... mijn rechterarm deed pijn en mijn hand was gevoelloos van dat lijntje wat ik nog steeds vasthield.... De strooming gorgelde om me heen en rukte aan me... het werd steeds zwaarder om vast te blijven houden..... ik had het gevoel dat mijn schouder uit de kom getrokken zou worden.
Op vol vermogen kwam de Brugge naderbij .... plots bekroop de angst me, dat ze me NIET zouden zien en dat ze me zouden overvaren!!! Gelukkig maakte iedereen aanboord me duidelijk dat ze me gezien hadden. Hoog torende het schip boven me uit en op een teken van Henk liet ik los.... Het vreemde is, dat je dan juist moeite hebt om het vertrouwde touwtje los te laten , omdat je nog 10 meter "los" in die kolkende zee moet overbruggen. Het schip lag met de stuurboordzijde naar me toe en rolde geweldig... ik greep de duiktrap en omdat het schip omrolde naar BB werden mijn armen bijna uit de kom gerukt en sloeg de trap bijna in mijn gezicht.... ik liet niet meer los, wat er ook gebeurde!! Het schip rolde naar STB en gauw klom ik weer een paar treden en klampte me vast voor de volgende zwaai.... Een maal aan dek kwam iedereen met een rood hoofd om me heen staan en Henk vroeg me "waar was jij?" ik zei" nee, waar was JIJ. hij vertelde me " nog vijf minuten langer , en ik had je opgegeven als vermist aan de kustwacht" . Iedereen die een verrrekijker had, stond naar me te zoeken, maar omdat Henk zijn hersens gebruikte en hele scherpe ogen heeft, zag hij me. Hij was er van uit gegaan, dat ik niet anders als bij of boven de wrakpositie kon drijven en hij had gelijk.
Ik was nog steeds doodkalm(waarschijnlijk een shocktoestand of zo) en ik zei tegen iedereen dat ik te kooi ging, gewoon even lekker slapen, en we voeren naar huis en ik ben ook gewoon thuis te kooi gegaan. MAAR NOU KOMT HET!!!
Ik zit de dag erna(zondagochtend ) thuis(ik woonde toen nog alleen) bij een heerlijk vuur een boek te lezen.... plots ging er een schok door me heen en de film van de dag daarvoor openbaarde zich in vol besef. Ik begon ongecontrolleerd te janken en schokken en ben een paar dagen flink van de rel geweest. Het is nu 20 jaar geleden, maar in die jaren heb ik nog veel nachtmerries gehad en steeds weer hetzelfde thema; ik die naast een boot drijf en die ik maar net kan pakken. In de eerste drie jaar werd ik twee a drie keer in de week badend in het zweet wakker... Vanacht heb ik het weer gedroomd, maar dan is het een vriendelijk duiken op een wrak, waarbij alles op zijn pootjes terecht komt. DE angst is weg; het thema onmiskenbaar blijft elke keer weer.

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe

PUNTJES; VAN DIE "HELE SPECIALE PUNTJES!!!"
BerichtGeplaatst: ma 16 okt 2006 21:07

8-7-1992 "puntjes geklopt, achterdek schoonleeg" vermeld het logboek ondermeer.
Ik was weer es een dag met Henk naar de "Scott" . Dit wrak ligt grootdeels onder het zand. In de resten van het achterschip zijn versterkte spanten nog goed te zien. Ik duik die dag met Hans van Leeuwen.(mijn latere sloepmaat en beste vriend). We zijn met een groep duikers uit Brabant die Vrijdagavond al aan boord zijn gekomen. We doken in die tijd wel eens met iemand, dievroeger bij de mijn opruimings dienst heeft gezeten en wist ons alls te vertellen van de bommen granaten op het wrak. Hij kwam wel eens met een paar granaten boven en liet zien , hoe je die uit elkaar kon halen ,zonder dat er gevaar bij is.
De werking van dit Engelse type is simpel; een bronzen kop, met in de kont een gewichtje , met een scherp puntje, welke door een veertje op zijn plek wordt gehouden. Door de inslag in een doel, schiet het gewichtje naar voren en raakt een slaghoedje. Doordat het slaghoedje onsteekt, gaat een schietkatoentje branden en na een paar seconden bereikt het vuur de lading......KABOEMMMMM!!!!!. Het mooie is, dat je de afgelegde weg kunt verlengen, dus daarmee ook de tijd. Omdat er zeewater in is gedrongen, is het katoentje en de slagpin (ijzer) vergaan, maar dat wisten de meesten aan boord niet........

Hans en ik gingen gezamelijk naar beneden om naar "puntjes" te gaan zoeken. Het weer boven was super, het zicht zo'n goede 10 meter en de stemming opperbest. Het anker zat op een grote afsluiter op de stoom/waterhouder van een van de Thornycroft boilers en je zag dat de afsluiter griezelig meedeinde met het schip!!! (IK heb weles een breekijzer eronder gezet, maar hij kwam er niet af!!)
Hans en ik zwommen over de beide ketels, over de resten van de turbines, langs twee megagrote schuifafsluiters, (door Henk altijd het stekelvarken genoemd), langs de gearbox en verder zo'n 20 meter tot waar de kont in een punt ophoudt. Tussen de netten liggen kratten vol met 1 1/2" granaten; Hans en ik moeten ze van elkaar hakken met de brandbijlen om ze mee te kunnen nemen. Direct op het wrak "knakken" we ze even, om zeker ervan te zijn dat de lading nat is. Plots zag ik een bronzen trechter van 17cm groot met een dikke leiding uit de netten steken; ahhhhh!! die MOET ik ook hebben!!! Ik maakte Hans duidelijk, dat ik even "daar" was, zo;n vier meter terug en opzij... Ik nam de brandbijl, hakte er een platte kant aan en boog hem onder veel luchtgebruik(lees: geblaas) 70 a 80 keer heen en weer...... Koper kan soms taai zijn!!! Klang!!! Los!!!! ,,,, Nog 100bar in mijn 20literset en nog 10 minuten te gaan....Ik zwom naar Hans en maakte hem duidelijk dat het tijd was.... Hans en ik hadden onze handen vol aan al dat moois. IK had de trechter met ong 1 meter leiding ergens tussen mijn loodgordel gestoken; het ding bleef overal achter haken en en de tijd liep maar door.....
Bij de anker lijn aangekomen keek ik nog even....70 bar en nog 5 minuten te gaan voor deco.. Ik pakte gauw een touwtje uit mijn zak (ik had altijd touwtjes kant en klaar met lussen om snel snuisterijen te kunnen bergen) ,deed dat om het netje met granaten en we stegen op.....
Boven aan de duiktrap stonden er al nieuwsgierige mensen te wachten om te kijken wat we bij ons hadden en om te assisteren. (Hans en ik waren op gierende stroming gegaan ,ver voor anderen, dan heb je het hele wrak voor je eigen).
Na onze set afgedaan te hebben, gingen we de buit op dek leggen..... veel belangstellenden, en waar we dat dan wel gevonden hadden
Hans pakte een hamer en beitel en zijn zak granaten en we liepen naar de BB bolder midscheeps... Ik hield de granaten stuk voor stuk vast en Hans hakte de stalen kogel uit de hulzen en ik zette de cordiet over de muur en constateerde dat het slaghoedje in wendig helemaal weggevreten was. Op een gegeven moment keken we om ons heen en zagen dat we HELEMAAL ALLEEN WAREN OP HET DEK!!! Iedereen ston d op het voordek achter de opbouw en een paar riepen dat we leip waren en of we wel goed bij ons hoofd waren!!!
Ik moet zeggen dat die man die ons verteld had over die "puntjes" helemaal gelijk had; zo waren echt zeiknat en echt niet gevaarlijk. Die puntjes , ach ,,, ik heb er nog twee, en al mijn vrienden hebben er een als sleutelhanger (zonder schietkatoen) en die trechter???? Die hangt in onze kamer omhooggericht met een lamp erin en het koper geeft een warme reflextie op het plafond.

_________________
groetjes Ton van der Sluijs

www.technomotion.nl
"Draaibanken, dat benne rare mensen meheer Sonneberghe